دانشمندان مدعی‌اند در قرن حاضر امکان رویارویی انسان با موجودات فضایی احتمالی وجود دارد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، جوسلین بل برنل، متخصص فیزیک نجومی در دانشگاه آکسفورد که کاشف نخستین تپ‌اخترهای رادیویی نیز هست، طی سخنرانی در انجمن باز علوم اروپا (Euroscience Open Forum) در دوبلین پیش‌بینی کرد که انسان در قرن جاری به نشانه‌هایی از حیات و حتی زندگی هوشمند در جاهای دیگر دست خواهد یافت.

وی خاطرنشان کرد: یافتن حیات در سیارات صخره‌یی دارای دی‌اکسید کربن و لایه ازن در جو آن‌ها محتمل است و البته در صورت یافتن علائم حیات بیگانه، برقراری ارتباط با آن‌ها از زمین و از طریق رادیو یا لیزر دهه‌ها به طول خواهد انجامید.

به گفته این دانشمند، هیچ چیز سریع‌تر از نور حرکت نمی‌کند بنابراین می‌توان به عنوان یک شیوه‌ از مکالماتی سخن به میان آورد که 50 یا 100 سال زمان خواهند برد.

نتایج یک نظرسنجی به عمل آمده از بالغ بر دو هزار مرد و زن در انگلستان حاکی از آن است که 44 درصد آن‌ها به وجود حیات فرازمینی باور داشته و بیش از یک سوم این افراد نیز بر جست‌وجوی جدی برای یافتن چنین حیاتی و تلاش برای برقراری تماس با تمدن‌های بیگانه تاکید دارند.

آرتور سی کلارک، نویسنده داستان‌های علمی تخیلی نیز معتقد بود که پیدا نکردن جزئی‌ترین علائم حیات فراتر از زمین وی را به هیچ وجه متعجب یا ناامید نکرده است.

به ادعای وی، شاید فناوری‌های کنونی برای صورت دادن این امر ابتدایی باشند.

لرد مارتین ریز منجم و استاد کیهان‌شناسی و فیزیک نجومی در دانشگاه کمبریج معتقد است که وجود حیات فرازمینی شاید فراتر از درک انسان است.

به گفته وی، شاید موجودات فضایی با ما روبرو شوند و ما حتی آن‌‌ها را نشناسیم زیرا انسان در جستجوی موجوداتی شبیه به خود است.

وی اظهار می‌دارد که حیات و هوش در خارج از زمین می‌تواند در اشکالی وجود داشته باشد که ما قادر به درک آن‌ها نیستیم، درست مانند این که یک شامپانزه قادر به درک تئوری کوانتوم نیست، امکان دارد جنبه‌هایی از واقعیت در فضای خارج موجود باشند که فراتر از توانایی مغز انسان باشد.

وی در ادامهافزود: انسان‌ها حد و مرز پیچیدگی تکاملی نیستند و ممکن است موجودات پساانسانی ارگانیک یا سیلیکون محور نیز وجود داشته باشند.

در عین حال، فرانک دارک موسس انستیتو علمی SETI معتقد است که تلویزیون‌های ماهواره‌یی و انقلاب دیجیتالی با برش مخابره سیگنال‌های تلویزیونی و رادیویی به درون فضا انسان را برای موجودات فضایی نامرئی کرده‌اند. زمین هم‌اکنون توسط پوسته ای با عرض 50 سال نوری متشکل از تشعشع مخابرات تلویزیونی، رادیویی و راداری محاصره شده است و این سیگنال‌های تلویزیونی برای موجودات فضایی نظاره‌گر همچون صدای سفید به نظر می‌رسند.

میلان سیرکوویچ از رصدخانه ستاره‌شناسی بلگراد نیز اشاره می‌کند که عمر متوسط سیارت فرازمینی در کهکشان راه شیری حدود 1.8 گیگاسال (یک میلیارد سال) بوده که این رقم بزرگ‌تر از عمر زمین و منظومه شمسی است.

این بدین معناست که به همان میزان عمر متوسط تمدن‌های تکنولوژیکی نیز باید بزرگ‌تر از عمر تمدن‌های انسانی باشد. وسیع بودن این فاصله نشان می‌دهد که یک یا چند فرایند مرئی بودن جوامع فرازمینی را سرکوب می‌کند.